دستگاه جوش چیست

جوشکاری فرآیند استفاده از آلیاژهای مختلف قابل ذوب (قلع لحیم کاری) برای اتصال اجزای فلزی است. نقطه ذوب لحیم کاری کمتر از ماده در حال لحیم کاری است، به طوری که قطعه از طریق تماس بین مولکولی روی سطح خود بدون ذوب شدن، فرآیند جوشکاری را پایان می دهد.
جوشکاری را می توان به جوشکاری نرم و جوشکاری سخت تقسیم کرد که دمای جوش نرم زیر 450 درجه و دمای جوشکاری سخت بالاتر از 450 درجه است. جوش سخت معمولاً برای فلزاتی مانند نقره، طلا، فولاد، مس و غیره استفاده می شود که نقاط جوش آن بسیار قوی تر از جوش نرم است و استحکام برشی آن 20-30 برابر جوش نرم است. دو نوع اتصال داغ بالا معمولاً از اصطلاح جوش استفاده می کنند، زیرا در هر دو مورد، لحیم مذاب به شکاف های باریک روی سطوح فلزی تمیز و بسته دو دستگاهی که قرار است نصب شود، نوشته می شود.
جوشکاری تداوم فلز را تضمین می کند. از یک طرف، دو نوع فلز از طریق اتصالات پیچ یا اتصالات فیزیکی به یکدیگر متصل می شوند و به عنوان یک عنصر فلزی مقاوم ظاهر می شوند. با این حال، این اتصال ناپیوسته است و گاهی اوقات اگر یک لایه عایق اکسید روی سطح فلز وجود داشته باشد، حتی ممکن است به طور فیزیکی با یکدیگر تماس بگیرند. یکی دیگر از اشکالات اتصال مکانیکی نسبت به جوشکاری، اکسیداسیون مداوم سطح تماس است که منجر به افزایش مقاومت می شود. علاوه بر این، لرزش و سایر ضربه های مکانیکی نیز می تواند باعث شل شدن مفاصل شود. جوشکاری بدون حرکت نسبی ناحیه جوش و بدون اکسید شدن سطح تماس، این مشکلات را از بین می برد. روش رسانایی پیوسته را می توان ادامه داد. جوشکاری فرآیند همجوشی بین دو فلز است. در حالت مذاب، لحیم کاری مقداری از فلزات در تماس با خود را حل می کند و اغلب یک لایه نازک از لایه اکسیدی روی سطح فلز جوش داده شده وجود دارد که با لحیم کاری حل نمی شود. برای حذف این لایه از فیلم اکسید از Flux استفاده می شود.